Begin 2025 liep ik vooral… op krukken. Zwemmen was verboden, lopen was pijnlijk en zelfs fietsen stond op de helling. Acht maanden later liep ik tóch over de finish van Ironman Kalmar in 11u51. Van pinguïn-pasjes in januari tot Ironman in augustus – dit is mijn verhaal van doorzetten, geloven en een vleugje koppigheid.
In augustus 2024 liep ik nog met een grote glimlach over de finish van Ironman Kopenhagen. Een fantastische dag, 11u11 op de klok en een hoofd vol plannen. Het volgende doel stond al geprikt: Ironman Kalmar 2025.
Wat ik toen nog niet wist? Dat mijn weg naar Zweden meer zou lijken op een parcours met putten, omleidingen en wegversperringen dan op een gladgestreken fietspad.
Op 16 januari 2025 knapte er iets in mijn linker kuit. Resultaat: spoed, krukken en vier weken wandelen als een pinguïn. Een echo liet lang op zich wachten, maar toen het verdict viel bleek ook de pees geraakt. Ondertussen had ik er nog een slijmbeursontsteking in mijn schouder bijgekregen. Zwemmen? Verboden tot eind juni.
Gelukkig stond ik er niet alleen voor. Bij ProPerformance duwde Steven Van Den Bogaert me vooruit – niet letterlijk (dat zou ongetwijfeld een blauwe kaart opleveren), maar met gerichte oefeningen, positieve energie en de overtuiging dat Kalmar haalbaar bleef.
De grootste verrassing? Het zwemmen. Sneller dan ooit tevoren, en dat met de minste voorbereiding. Soms is minder écht meer.
Maak jouw eigen website met JouwWeb