De Race

De grootste verrassing? Het zwemmen. Sneller dan ooit tevoren, en dat met de minste voorbereiding. Soms is minder écht meer.

De eerste 50 km op de fiets waren genieten – Copenhagen all over again. Maar toen kwam het eiland, en vooral… de wind. De benen zeiden “nee”, de teller toonde op momenten zelfs gaan 30km/u meer en ik wist dat er nog 130 km + een marathon te gaan waren. Vanaf dan was het een mentale strijd.

Maar net dát is Ironman. Niet enkel de kilometers, maar ook het stemmetje in je hoofd dat fluistert “het gaat niet meer”. En dan terugpraten: “jawel, dit is waarom ik hier ben.”

De finishlijn: fier en voldaan

De afsluitende marathon was een hel voor mij! Het liep bijna letterlijk voor geen meter! Dat gevoel had ik althans. Achteraf bleek dat nog reuze mee te vallen met een marathontijd dat slechts 10 minuten trager was dan mijn beste tijd van het jaar voordien in Kopenhagen. Na 11u51 liep ik de rode loper op en weerklonken de magische woorden: You’re an Ironman. Trager dan Kopenhagen, maar misschien wel de meest verdiende finish van allemaal.

Want deze Ironman ging niet over snelheid, maar over

doorzetten ondanks blessures, twijfels en tegenwind.