Golden Lake Village

Rond 17u kunnen we dan in ons huurhuisje L11. Nu vlug de auto leegmaken en dan met de fiets op zoek naar het episch centrum van de Ironlakes triathlon. Met mijn licentie in de hand fiets ik langs het meer richting het reuzenrad. Het wedstrijddorp bevindt zich zo'n drie kilometer van ons huisje, dat valt dus nog goed mee. Wanneer ik naar de inschrijvingslijsten van de triatlon kijk merk ik op dat er beduidend minder deelnemers zijn op de volledige afstand ten opzichte van de halve afstand. Ik maak me de bedenking: Je kan toch niet een beetje gek zijn? De dame die de inschrijvingen afhandelde vraagt nog eens ter bevestiging FULL? euuhhh jazeker! Startnummers, chip, badmuts en zakken worden overhandigd. Nu snel terug naar ons huurhuisje om de zakken klaar te maken voor de wisselzone. Fietsschoenen in de zak van T1, loopschoenen in de zak van T2. De wisselzone blijft tot 20 uur open, de fiets moet dus zeker op tijd daar geplaatst worden. Bjorn besluit om me te vergezellen naar het wedstrijddorp, hij draagt de zakken ik neem de fiets. Rond 19u30 is mijn fiets gecontroleerd door de officials en kan ik hem klaarzetten aan nummer 47. Toch even kijken naar een herkenningspunt, zodat ik morgen als ik uit het water kom de fiets makkelijk terug kan vinden. Ter hoogte van mijn fiets staat er een urinoir, komt dat even goed uit.

De zakken nog even controleren en dan ook omhoog hangen op nummer. Toemme, ik ben vergeten om in mijn fietszak een handdoek  te steken. Dat zal dan maar voor morgen ochtend zijn. De wisselzone is op zaterdag ook nog open van 5u30 tot 6u30 voor een laatste check-up. Nu vlug terug naar het Golden Lake Village want de dames zullen er ook elk moment gaan aankomen. Ik besluit om de dames aan de ingang op te wachten, terwijl Bjorn alvast de pasta kookt. Enkele minuten later zitten we aan tafel en doe ik nog eens laatste carbo-loading. Wekker zetten om 4u15 en mijn bed in, slaapwel iedereen en tot morgen.

RACEDAY!

De wekker hoef ik niet af te duwen, want ik ben al vroeger wakker. Enkele witte boterhammen met confituur worden naar binnen gesmikkeld. Ik verbaas mezelf met het gemak ik dit doe in het holst van de nacht. Even later is mijn vrouw ook wakker, ze was uiteraard al een poosje wakker, maar was nog even blijven snoozen... Ik doe mijn trisuit aan en een dikke trui, muts en zoek mijn trainingsbroek. Toemme, geen trainingsbroek mee! Met blote benen die drie kilometer stappen om 5u30 zie ik niet zitten, dan maar mijn wetsuit aangedaan tot aan mijn middel. Voor elk probleem is er een oplossing. Koplamp op want het is nog donker en samen gaan we dan op weg naar de start van dit avontuur. We komen goed op tijd aan in het wedstrijddorp en ik doe nog een laatste check-up van mijn materiaal en steek een handdoek in mijn fietszak van T1. Ik denk dat ik er klaar voor ben, ik probeer mijn opgekomen zenuwen nog wat weg te steken maar helaas. Wanneer je elkaar al meer dan 25jaar kent maak je elkaar niets meer wijs. 'Je gaat dat goed doen' vertrouwt ze me nog toe. De wetsuit wordt dicht geritst en ik begeef me naar de start. Here we go!

3,8Km Zwemmen

We staan met 220 deelnemers aan de start van de Full Distance Triathlon. Wat is het nog donker, gelukkig zijn de boeien voorzien van een lichtje, zodat we niet verdwalen. 3,2,1 de start is gegeven we lopen vanop het strand het meer in. Ik had me al redelijk achteraan gezet omdat ik niet tot de snelste zwemmers van het pak behoor en ik niet zo hou van het gedrum en geduw voor de ideale zwemlijn. We zijn vertrokken voor twee keer 45minuten pep ik mezelf nog op. Er is namelijk sprake van een Australian Exit, dit wil zeggen dat de 3,8km opgedeeld wordt in twee delen en je tussendoor even over het strand moet. Na zo'n 200meter krijg ik toch wat klappen langs beide kanten. Even doorbijten, Kim... maar net wanneer ik denk dat ik die twee boksers heb afgegooid, krijg ik een halve liter water binnen. Blijkbaar was er toch nog eentje overgebleven, die net zijn arm op mijn hoofd plaatste toen ik wou komen ademen. Toch even bekomen nu, lichte angst begint zowaar binnen te sluiten. Even op adem komen, een paar slagen schoolslag... Komaan Kim, zet je hierover, terug overgaan naar crawl en leg je dan maar wat aan de zijkant, daar lig je uit het gewoel en kan je rustig je eigen tempo zwemmen. Samen met twee andere atleten besluiten we om de kudde te verlaten en zo een tien meter meer naar rechts te zwemmen. We blijven constant bij elkaar. Tot er plots een bootje naast ons komt gevaren waarin er iemand met zijn vinger naar links wijst. We kijken even op en dan naar links, verdorie we hadden de verkeerde boei voor ogen. Er was nog een tweede boei die we eerst moeten ronden , maar die was niet voorzien van licht, vandaar onze vergissing. De drie musketiers moesten dus terug aansluiten bij de kudde en dat nog voor de tweede boei werd bereikt. Dit ging eigenlijk nog vrij vlot, net voor de boei konden we de aansluiting vinden met de grote groep. De rest van de eerste lus heb ik me bewust wat alleen gelegd om zo mooi in mijn slag te kunnen blijven. We waren al op de terugweg, de zon komt op! Wat een prachtig zicht, ik geniet zowaar. De eerste lus van 1900 meter zit er op even langs het strand om dan de tweede lus aan te vatten. ik kijk even op mijn uurwerk en zie 44:47 staan als ik terug het water inga. Perfect op schema! De tweede lus kreeg ik op de terugweg last van krampen in mijn kuiten. De kramp in mijn linker kuit was zelfs eens zo erg dat ik het er niet uit kreeg, maar plots was de pijnlijke kramp wel verdwenen. Gelukkig maar. Na 1u31 kwam ik dan uit het water, het eerste onderdeel en mijn minst favoriete was al achter de rug. Op weg naar de wisselzone en fietsen!

174Km Fietsen

Na een wissel en sanitaire stop kon ik dus aan mijn favoriete onderdeel beginnen, het fietsen. Er moeten drie ronden gereden worden van 58km en 700 hoogtemeters. Het zal dus een kwestie zijn van doseren. Ik merk dat ik ondanks mijn relatief rustige fietsstart toch al atleten inhaal en achterlaat. Vooral bergop lijk ik sterk te fietsen terwijl ik op geen enkel moment full gas ga en mijn hartslag goed in de gaten hou. De trainingen met mijn Tri-Buddy Steven De Leeuw werpen hun vruchten af. We zijn een paar keer samen gaan trainen op de fiets waarbij de Vlaamse hellingen niet werden gemeden. Valkenberg, Berendries, Muziekbos, La Houppe zijn maar een paar hellingen van onze wekelijkse tocht die we ter voorbereiding afhaspelden. Bedankt maatje voor de trainingen en het schitterend parcours dat jij bij ons hebt uitgetekend. Minder dan twee uur en de eerste ronde zat er op. Wel wat last van de maag op mijn fiets, waarschijnlijk toch in het begin van het zwemonderdeel iets te veel ongezuiverd water doorgeslikt. Maar gelukkig kon ik alle repen, gellekes en isotone dranken goed binnenhouden. Eten en drinken zijn natuurlijk zeer belangrijk op zo een lange dag. Vanaf ronde twee ben ik ook gaan afwisselen met extra gezouten drank. De tweede ronde was er even een wegvergissing, geheel mijn schuld natuurlijk. In een afdaling ging op een kruispunt rechtsaf, maar moest eigenlijk rechtdoor. Ik had de seingever te laat opgemerkt en was daar nog maar één keer gepasseerd hé... Een volledige dag sporten zonder ergens een wegvergissing te maken zou zo 'on-Kims' zijn! Ik heb er op het moment zelf nog met de seingever om gelachen. 'Je bent hier toch al geweest' zei hij maar ik deed alsof ik geen frans verstond. De derde ronde werd ik voor het eerst ingehaald, blijkbaar waren de atleten van de halve afstand ook al begonnen aan hun fietsonderdeel. Ik moet zeggen dat ik zelfs nog aardig kon aansluiten bij hun tempo. C'est bon pour le moral! Het fietsonderdeel zit er op, benieuwd of de benen de overgang naar het lopen wat zullen verteren. De supporters zijn ook terug op post en staan aan de wisselzone te wachten. Komaan Kim, kei goed bezig. Ik kijk even nog naar mijn computertje en zie dat ik het fietsonderdeel heb afgewerkt in iets meer dan 6uur. Nog steeds perfect op schema, ik ga dat hier klaren!

44Km Lopen

Voor we aan het lopen beginnen ga ik toch eerst nog even wat overtollige kilo's achterlaten in de Dixi die daar op mij staat te lachen.

Misschien was dat net wat mijn benen nodig hadden? Even alles ontspannen en dan het laatste onderdeel, de marathon. Oja, doordat het fietsparcours iets korter was dan 180km, hadden ze niet beter gevonden dan de marathon met twee kilometer te verlengen. Sadisten!

Onder luid applaus van mijn fans begon ik dan aan de vier ronden van elf kilometer. De eerste kilometer ging in 5:15, dat was sneller dan voorzien en toch werd ik voorbij gesneld door andere atleten. Stick to your plan! zei ik tegen mezelf.  Dat was zo lang mogelijk een tempo van 5:45 - 6:00/km aanhouden. Tijdens de eerste bevoorrading even stappen zodat elke druppel vocht kon opgenomen worden want de zon scheen nu toch wel volop. Het was zowaar een mooie zomerdag. Net na de bevoorrading was er een splitsing, de atleten van de halve afstand werden weggeleid en wij van de volledige afstand mochten nog een extra lus trekken. Nu pas zag ik dat de atleten die me de eerste kilometers voorbij snelden, atleten waren die ingeschreven waren op de halve afstand. En wat dan nog. Iedereen loopt zijn wedstrijd, naar zijn eigen mogelijkheden. Komaan, Kim ... de eerste ronde is bijna voorbij. Het lopen zal naast een lichamelijke kwestie toch vooral een mentale kwestie worden. Daar is mijn fanclub weer, tranen schieten plots in mijn ogen. Zo gelukkig dat zij hier zijn en dit samen met mij willen beleven. We gaan de tweede ronde in, ik krijg het wat moeilijker. Blijven lopen tot aan kilometer veertien moedig ik mezelf aan. Dan zijn we immers al één derde onderweg. Ik haal de veertien kilometer en kom net aan een bevoorradingstand. Ik gun mezelf wat rust en besluit om een vijf honderd meter goed door te stappen. 'Ik ga dat hier klaren!' komt spontaan in me op. Ik hervat het lopen, het tempo is nu wat teruggeschroefd naar boven de 6:00/km, but who cares! De tweede ronde is ook alweer voorbij, ik ben nu iets meer dan twee uur onderweg in mijn afsluitende marathon. De derde ronde zijn er meer en meer mensen langs het parcours te vinden, ook atleten die de halve afstand hebben afgewerkt worden nu supporters langs de lijn. Courage! Courage! Courage! Dat moet zowat het woord van het weekend geweest zijn. Echt hartverwarmende woorden wanneer je toch door je beste krachten heen zit. Ik haal het einde van de derde ronde, maar ben fysiek en mentaal bijna op. 33kilometer in de pocket nog 11 te gaan! Ik besluit de laatste ronde al stappend aan te vangen tot aan de eerste bevoorrading zo anderhalve kilometer verderop. Na drie honderd meter kom ik Bjorn, Ilse, Yara en Heidi tegen. Ik stel hen gerust dat alles oké is met mij, maar ik even nood heb aan een wandeling. Mijn vrouw en dochter besluiten om even met me mee te stappen, Bjorn en Ilse stappen alvast door naar de aankomst. Want daar is geen enkele twijfel over, ik haal die aankomst ! We praten wat terwijl we aan zo'n zes kilometer per uur verder stappen. Ik word opnieuw overladen door emoties, een uitdaging of doel behaal je niet alleen! Wat heb ik toch een fantastische vrouw, besef ik nog maar eens. 'Zoeteke, niet beginnen wenen hé' zegt ze. Zoals ik al eerder zei, je moet mekaar niks meer wijs maken na al die tijd samen. 'Je bent super goed bezig, ik ben trots op jou!' 'Je vader staat hier wat verder ter hoogte van het park.' 'Das heel goed' zeg ik; 'dan stap ik tot daar en daarna ga ik terug proberen te lopen'. We komen aan bij mijn pa, ik geef hem een dikke knuffel en sluit aan bij een andere atleet die al lopend ook vergezeld wordt door twee vrienden. Het tempo ligt net iets te laag en ik besluit toch mijn eigen tempo te lopen tot de volgende bevoorrading. Daarna is er nog een onverharde afdaling met kiezels en stenen tot we op het pad langs het meer komen. De afdaling besluit ik nog te wandelen en de laatste vijf kilometer langs het meer wil ik al lopend afleggen, op karakter. Bij elke doortocht aan de finish kregen we een gekleurde armband. Op het einde van ronde één was dat een rode, de tweede een gele en de derde ronde een zwarte. De toeschouwers die langs het meer stonden konden nu dus aan mijn armbandjes zien dat ik op het punt stond om deze wedstrijd succesvol te beëindigen. Hoe dichter bij de aankomst hoe enthousiaster ze werden. Tu vas fair! Allez courage! Chapeau!. Nog maar één kilometer ik kon het wedstrijddorp al zien en het reuzenrad. Bjorn wacht me op net voor ik het wedstrijddorp binnenloop. High Five kameraad! Ik draai de rode loper op! Wat een gevoel. Ik zoek Heidi langs de dranghekkens maar zie haar niet. Yara staat daar wel, zalig gevoel. Handje klap met iedereen die dat wil. Wij hebben deze uitdaging tot een goed einde gebracht. Heidi en Ilse staan daar als eerste om me te feliciteren, zij hadden hun strategisch wat hoger gezet om de aankomst te kunnen filmen. Misschien maar goed ook, anders gingen het aankomstfoto's zijn met een zeer plaatselijke regenbui ter hoogte van mijn ogen.