Eerste Officiële Ironman 140,6

Op 7 augustus 2022 stond ik aan de start van mijn tweede full distance triatlon. Deze keer was het een organisatie van Ironman die plaatsvond in Maastricht.

Vorig jaar had ik Ironlakes tot een goed einde gebracht en dus ook al eens een volledige triatlonafstand afgelegd. Ik wist dus wat te verwachten en had in tegenstelling tot vorig jaar wel een goede voorbereiding gehad. Het verslag van vorig jaar kan je trouwens ook op deze blog terugvinden.

Als ik deze triatlon tot een goed einde zou brengen zou ik dus de magische woorden aan de finish te horen krijgen "You are an IRONMAN!". De speaker zou trouwens ook Hans Van Cleemput zijn die mij vorig jaar ook al binnengehaald had bij Ironlakes. Doel was deze Ironman finishen, maar in ideale omstandigheden had ik toch ook een raceplan opgesteld. 

De 3,8K zwemmen zou ik in 1u30 moeten kunnen afwerken, de 180K fietsen onder de 6u en de marathon onder de 4u. Dan komen er ook nog 2 wissels bij die toch ook wel wat tijd in beslagnemen. Daar had ik op een kwartier gerekend. Alles bij elkaar kom je dan uit op een eindtijd van 11u45, maar indien ik enkele minuten kon winnen bij de wissels of op de andere onderdelen, zou zelfs 11u30 er misschien wel kunnen inzitten. Enfin we zien wel na het fietsen wat er nog mogelijk is in de afsluitende marathon.

3,8K Zwemmen

Het zwemmen in Maastricht ging door in de Maas. 1,9K stroomopwaarts en dan nog eens hetzelfde traject terug maar stroomafwaarts.

Geen massastart hier maar een 'rolling start', dat wil zeggen dat je per geschatte zwemtijd het water wordt ingelaten. De snelste zwemmers startten om 7u00, Ik die een mindere zwemmer ben startte dan rond 7u20. Samen met Steven De Leeuw, die zijn vierde full distance triatlon afwerkte, doken we het water van de Maas in. Zwemmen zal nooit echt mijn geliefde sportdiscipline worden, maar het hoort er nu eenmaal bij. Ik stond nu wel heel relaxed aan de start in tegenstelling tot vorig jaar. Aangezien het een rolling start was, was er ook geen wasmachine gevoel in het begin, waar het vaak vechten is om in de voeten te zwemmen. Heel relaxt het eerste onderdeel kunnen afwerken in 1u28, dus nog perfect volgens het opgestelde raceplan. Op naar de wisselzone om me klaar te maken voor het fietsonderdeel. Ondertussen nog een sanitaire stop inlassen en dan starten we aan de 180K fietsproef in het Nederlandse Limburg.

180K Fietsen

Het fietsparcours hadden Steven en ik twee weken eerder al eens gaan verkennen. Er moeten drie rondes gereden worden van 60K met elke ronde toch enkele nijdige hellingen in verwerkt en een gravelstrook van 700m. Plan was om de eerste twee ronden goed door te rijden en dan een balans op te maken of ik op schema zat van mijn vooropgestelde raceplan. Nog in het eerste deel van ronde één vloog er plotseling een lens uit mijn linkeroog en plakte zich op de binnenkant van mijn vizier. Geen paniek, ik ben hierop voorbereid en heb reserve lenzen mee op de fiets. Dus even stoppen, helm afzetten en een nieuwe lens insteken. Enkele minuten verloren omdat ik eerst nog mijn handen wat afgespoeld had om toch relatief propere vingers te hebben voor de depannage. Maar er is nog tijd voldoende om eventuele opgelopen achterstand in te halen, nu vooral geen zotte dingen gaan doen, de wedstrijd is nog lang! Na twee ronden en 120K fietsen lag ik blijkbaar ver voor op schema. Gemiddeld had ik 32km/u en besloot de laatste ronde van 60K iets behoudender te fietsen om zo nog wat reserve te hebben voor de afsluitende marathon. Tijdens het fietsen kreeg ik ook last van een samentrekkende maag, maar dit ging al na enkele seconden terug over, maar kwam toch regelmatig terug. De stekende pijn was wel draaglijk en beïnvloedde niet echt het fietsen op zich. De 180K waren afgewerkt na 5u45, ik had dus een kwartier gewonnen op mij raceplan en als ik de afsluitende marathon kon afwerken in vier uur zou ik dus rond die eindtijd van 11u30 uitkomen. Nu nog de fiets parkeren op de juiste plaats en de loopschoenen aantrekken.

De Marathon

Al na twee kilometer kreeg ik hevige maagsamentrekkingen, alleen bleef deze pijn nu duren in tegenstelling tot op de fiets waar de pijn na enkele seconden steeds verdween. Het is nog steeds niet duidelijk wat aan de oorzaak van deze maagklachten ligt. Ik gebruikte tijdens de wedstrijd enkel de producten van Etixx, die ik ook tijdens de voorbereidingsperiode gebruikte, daar zal het dus niet aan liggen. Misschien iets te veel water binnengekregen tijdens het zwemmen? Wie zal het zeggen? Feit is wel dat ik er nu, tijdens de race, rekening dien mee te houden. Dit zou wel eens een heel lange (wed)strijd kunnen worden, maar mentaal ben ik ook hier klaar voor. Bij de eerste bevoorradingspost na drie kilometer stond er medisch bijstandsteam. Ik ga daar toch even stoppen en vragen of ze iets kunnen toedienen om de stekende pijn te verlichten. Het was vooral bovenaan de maag dat ik pijn had. Zo een beetje te vergelijken met de dag nadat je iets te veel buikspieroefeningen hebt gedaan en dan constant je buikspieren aanspant. Na een vragenlijst in te vullen kreeg ik van het medisch team twee Paracetamol toegediend. Eén van de vragen was of ik diarree had, neen zei ik ben zelfs nog niet moeten gaan vandaag. Ik had dit beter niet hardop gezegd bleek een goede vijf kilometer later. Het lopen werd ondertussen soms afgewisseld met stappen omdat de maagkrampen iets te groot werden. Ietsje verder kreeg ik dus last van de darmen, een Dixie bezoek drong zich op. Gelukkig waren er vier bevoorradingsposten per ronde en waren daar telkens twee Dixies aanwezig. Snel een Dixie dus opgezocht bij de volgende bevoorrading . Snel slaat wel degelijk op de zoektocht naar zo een verplaatsbaar toilet en niet op de uitvoering van wat er dient te gebeuren in zo een toilet. Zo een trisuit bestaat namelijk uit één deel, wat maakt dat je hele goedje dus tot op kniehoogte mag rollen. Bovendien was het ook vrij warm en was het pak dus ook vrij nat. Kortom het was al een hele karwei om in de kleine ruimte je wedstrijdpak naar beneden te krijgen en na de boodschappen dit in omgekeerde richting ook nog min of meer deftig aan te trekken. Na afloop heb ik eens bekeken hoeveel tijd zo een toiletbezoekje me heeft gekost. Dit was tussen de vijf en acht minuten. Ik heb dus inderdaad meerdere keren een bezoekje moeten brengen om een sanitaire stop in te lassen. Oja, de Dixies waren niet voorzien van toiletpapier. Gelukkig was het een warme dag en werden er bij de bevoorrading sponsjes uitgedeeld. Tijdens mijn eerste bezoek had ik nog wat sponsjes achteraan in mijn trisuit steken, die kwamen dus goed van pas. De volgende keren had ik daar dus al rekening kunnen mee houden en mijn sponsen telkens gespaard voor 'het grote moment'. Elke ronde zou ik een stop moeten inlassen, niets aan te doen. De maagklachten waren wel een heel stuk lichter nu, dat zat dus wel goed. Ik durfde , ook op aanraden van de medische dienst, niets meer innemen behalve water. Gelukkig had Cindy, de vrouw van Steven, Dextro Energy mee. Dat wou ik wel innemen om toch nog iets van suikers binnen te hebben. Ik heb dus feitelijk de marathon afgewerkt op water en een stuk of vier tabletjes Dextro Energy. De laatste ronde na mijn toiletstop zag ik voor het eerst na elf uur wedstrijd Steven op een kruising. We riepen naar elkaar, hoe het was en feliciteerden mekaar dat we deze race toch maar weer zouden klaren. Het gaf me een boost en ik kon die laatste ronde nog vrij vlot uitlopen. Enkel bij een veel te steile helling ging ik over naar stapmodus, net zoals de ronde daarvoor.  Ik kan niet zeggen dat ik moe of afgepeigerd aan de finish kwam, er zat gewoon door omstandigheden niet meer in dan 'gewoon te finishen'. De woorden van Hans bij de finish "You are an Ironman" bezorgden me wel kippenvel. De eindtijd werd uiteindelijk afgeklokt op 12u12. Na de aankomst nog even verbroederd met Steven en enkele andere triatleten om me dan toch weer terug te trekken op toilet. Nadat we wat bekomen waren van onze twaalf uren durende tocht zouden we nog iets samen met de supporters en het gezin iets gaan eten. Ons hotel was op slechts 300m van de finish en ik voelde iets opkomen of moet ik zeggen afkomen. Ik besloot toch eerst nog even langs het hotel te gaan voor een zoveelste toiletbezoek. Onze kamer bevond zich op de derde verdieping, laat me afsluiten dat ik het tot de tweede verdieping gehouden heb.  Dus geen etentje voor mij maar rustig in bed liggen, het bed was immers net naast het toilet.

You are an Ironman!

Maar dat geldt al zeker voor mijn fantastische vrouw, Heidi Roelands. Die moet immers dag in dag uit met een zwemmer, wielrenner en loper samenleven. Zij is mijn steun en toeverlaat. Zo een wedstrijddag van twaalf uur is denk ik voor haar nog vermoeiender dan die voor mij is, want ik ben bezig met mijn eigen race die dag. Bedankt ook aan alle supporters die er waren en natuurlijk ook onze twee dochters, die vaak ogen trekken als ik alweer ga trainen. Moet jij terug trainen? Je hebt deze week toch geen wedstrijd? In zo een Ironman kruipt inderdaad toch wel wat trainingsarbeid. Dus bedankt gezin, dat ik daar tijd mag voor vrij maken. We are an IRON FAMILY !